Poipet - Bangkok

Sawasdee krap!

Jawel, alweer het volgende bericht. Kim en ik hebben afscheid genomen en ik reis weer alleen na twee maanden samen met haar gereist te hebben. Wie? Nou lees maar door, al zal ik er pas echt veel meer over vertellen in het volgende bericht. Nu gaat het alleen even over mijn tijd vanaf het moment dat ik de Thaise grens overstak met miijn fiets tot ik Kim onmoette in Bangkok. Het feit dat ik dus nu weer alleen reis betekent dat ik nu, vooral nu het midden op de dag zo heet is hier in Petchaburi dat het een verlammend effect heeft, makkelijk de tijd kan nemen weer een bericht te schrijven.

Poipet, een Cambodjaanse stad die grenst aan Thailand, bereikte een dag nadat ik uit Siem Reap was vertrokken. Het was stoffig, heet en vies, net zoals de rest van Cambodja. Het is een smerige gokstad waar alle Thaise mensen heengaan om te kunnen gokken (in Thailand is dit verboden). Voorbij de grote casino's zag ik mensen mensen karren trekken, soms ook met paarden, op de stoffige weg. 

Ik stak na mijn laatste Riel opgemaakt te hebben aan wat te drinken de grens over en was in een andere wereld. Wauw, een stoep! Wauw, een schone weg! Wauw, een supermarkt! Wat veel auto's! Wat ziet alles er verzorgd uit! Straatverlichting!

Het was alsof ik weer terug in Nederland was na al die maanden in China/Vietnam/Cambodja. Vooral het idee van een echte supermarkt, en dat in een klein plaatsje aan de grens! Of het feit dat er meerbaans wegen waren die door een wegscheiding gesplitst werden. Het was echt weer even wennen en de dagen daarna ging ik zo vaak naar de 7-Eleven als ik kon (waar ik diezelfde keten nu zoveel mogelijk mijdt omdat het eigenlijk niet veel beter is dan een typisch winkeltje van een pompstation).

Ik keek op mijn kaart en maakte een afweging; zal ik de nacht hier doorbrengen, terwijl het nu pas vroeg in de middag is en koel, of fiets ik 50 kilometer verder naar de grootste 'stip', genaamd Sa Kaew, op de kaart in de hoop daar vanavond een hotel te vinden? Ik besloot door te fietsen, ik zou niet weten wat ik in de middag zou moeten doen in zo'n klein plaatsje en had nog genoeg energie over.

Na een paar uur was dat wel anders. Het was koel gebleven maar het terrein was heuvelachtig en het verkeer veel drukker dan ik in Cambodja gewend was. Op sommige momenten voelde het alsof ik op een Nederlandse snelweg aan het fietsen was, niet echt prettig dus. Ook zag ik sinds dat grensplaatsje nergens meer borden voor een hotel of guesthouse. Niet dat ik al wilde stoppen voordat ik Sa Kaew bereikt had maar ik was nieuwsgierig naar hoe makkelijk het was iets te vinden hier in de regio aangezien 99% van de toeristen die uit Cambodja komen direct doorscheuren naar Bangkok. Alle borden waren in Thai en zelfs nu kan ik daar echt geen woord van lezen (het Thaise schrift heeft 44 tekens die elk ook weer onder, boven, naast en zelfs omheen elkaar gecombineerd kunnen worden voor andere klanken. Makkelijk dus!).

Zelfs later in de grote stip Sa Kaew ('grote stip' bleek later een plaatsje van nog geen 20.000 inwoners te zijn, alles is is relatief! zag ik nergens iets in Westers alfabet en vond ik ook niemand  die Engels sprak en mij in de goede riching kon wijzen. Ik was ik het behoorlijk zat, maar mijn geluk keerde op dat moment. Een auto stopte 100 meter voor mij en wenkte me. Ik stopte naast de auto en de bestuurder sprak mij in het Engels aan. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, vertelde dat hij een lokale Engels leraar was en na ene kort gesprek bood hij aan me naar een hotel te brengen en daarna mijn fiets op te halen. Met een beetje gezonde wantrouw sloeg ik dat aanbod af (ik liet liever niet mijn fiets achter) maar ik zei dat als hij een hotel wist ik zeker geinteresseerd was. Hij schreef op hoe ik er moest komen en hij zou vooruit rijden, de prijs vragen (het was goedkoop volgens hem) en vervolgens mij op mijn mobiel bellen om te vragen of dat oke was. Toen ik hem vertelde dat mijn Cambodjaanse simkaart niet werkt in Thailand leende hij mij een van zijn eigen simkaarten!

Hij reed verder en vertelde mij hoe ik moest fietsen. Even later belde hij mij inderdaad op en vertelde dat het 300 baht kostte (zo'n 10 dollar, prijzig vergeleken met Cambodia en Vietnam maar ik was echt uitgeput en wist dat Thailand sowieso duurder is). Daarna boekte hij een kamer voor mij en zei dat hij vanavond langs zou komen. Inderdaad ontzettend aardig, zo aardig dat ik lichtelijk wantrouwig werd. Wat moest hij van me? Ik was het hele gebeuren met die Maleisische gokkers nog niet vergeten!

Het hotel bleek echter prima te zijn en toen hij die avond langskwam had hij zelfs een simkaart voor me gekocht. Inderdaad weer heel vriendelijk maar ik was nog steeds een beetje wantrouwig. Hij vroeg mij wat ik de volgende dag ging doen en ik zei dat ik van plan was verder te fietsen richting Bangkok, nog 220 kilometer verder volgens mijn kaart. Hij bood me aan om mij samen met een vriend rond te leiden in de omgeving en ondanks de wantrouw was het toch erg verleidelijk. Als ik iets tijdens mijn reis geleerd had was het wel dat een van de leukste dingen die je kunt doen is je rond laten leiden door 'locals'. Zij weten vaak de leukste plekken waar de meeste toeristen niet komen en dat geeft echt een speciaal gevoel. Ook kunnen ze je wat van de taal leren en lokale gebruiken laten zien. Dus na wat twijfel besloot ik toch maar ja te zeggen, en dacht bij mezelf dat ik gewoon mijn hoofd erbij moest houden mochten hij en zijn vriend toch nog iets uit willen halen.

Nouja, nu zeg ik vaak tegen mensen dat ik liever 10 keer andere mensen vertrouw en dan van die 10 keer 1 keer belazerd word dan dat ik 10 keer mensen helemaal niet vertrouw. Dit bleek gelukkig een van die 9 keren te zijn waar het vertrouwen goed uitpakt. Ik was zoals ik eerder zei in een omgeving die praktisch geen buitenlandse toeristen ziet dus ik vroeg me af of er veel te zien of doen was. Nou, dat was er zeker en Jay (zoals de ontzettend vriendelijke jongen bleek te heten) en zijn vriend bleken gewoon ontzettend toffe gasten te zijn. Ze brachten me naar een grote grot die hoog in een enorm rots lag, met honderden apen en een kleine pagoda met monniken aan de voet van de heuvel. Ook een prachtig uitzicht dus! Daarna gingen we naar een groot meer waar we wat andere mensen ontmoetten en een wat oudere vrouw Duits met mij sprak omdat haar man uit Duitsland kwam. Jay en vriend (naam vergeten) leerden mij wat Thaise gebruiken zoals de begroeting waarbij je een kleine buiging maakt met je handen plat tegen elkaar voor je borst. Iets wat ik ontzettend leuk vind aan Thailand zijn deze kleine, traditionele gebruiken terwijl het land zo modern aanvoelt. Er zijn nog meer van dat soort kleine details waar ik later nog meer over zal vertellen.

Na wat rond het meer te lopen en met de andere Thaise mensen wat gedronken te hebben vertrokken we weer. We gingen naar wat goede vrienden van Jay op een boerderij. Ze spraken geen Engels maar met handen en voeten, plus de vertalingen van Jay kwamen we een heel eind in communicatie en even later hielp ik mee het eten voor die avond te bereiden. Er werden kruiden uit de eigen tuin gebruikt, en eigen vlees. Ik herkende het vlees niet en toen ik vroeg wat het was vertelde Jay me dat het een heel speciaal gerecht was, iets wat in elk restaurant in Thailand als een dure delicatesse beschouwd wordt: een koeienplacenta. Ja, dat zal voor de meesten wel behoorlijk smerig klinken maar ik had al eerder slang, schorpioen, sprinkhanen, meelwormen, rotte eieren en nog veel meer vreemde dingen gegeten dus een placenta kon ook nog wel op het lijstje. Dat, en het feit dat het natuurlijk ontzettend onbleefd zou zijn om te weigeren terwijl de familie het speciaal voor mij bereidde omdat ik een soort eregast voor hen was. Hoe het smaakte? Een beetje taai en ik kon vooral de kruiden proeven, maar niet slecht dus. Ik voel echter niet echt de behoefte het weer te eten mocht ik de kans krijgen!

Na het eten bezochten we nog veel meer mensen en kreeg ik het gevoel dat Jay me vooral aan het showen was aan zijn vrienden en kennissen. Net toen ik het best zat werd bezochten we nog even de familie van de 'vriend', die daar vervolgens achterbleef en daarna bracht Jay me weer terug naar het hotel. Daar zeiden we vaarwel en bedankte ik hem, het bleek inderdaad gewoon niet meer dan een aardige jongen te zijn en ik had een spetterende introductie van een nieuw land! Ik was die avond mijn vervelende tijd in Cambodja alweer vergeten en had er weer helemaal zin in.

De dag daarna stond ik weer voor dag en dauw op, nu zelfs om 04:30 omdat ik die dag mijn langste rit tot dan toe zou maken: ruim 120 kilometer per fiets op 1 dag. Ik dwong mezelf hiertoe omdat er praktisch niks tussen mij en mijn volgende bestemming was en ik dus bang was dat ik weer veel moeite zou kunnen krijgen met het vinden van een slaapplek, en ook omdat ik het een mooie uitdaging vond en graag Bangkok wilde bereiken de dag erna.

Inmiddels was ik al behoorlijk getraind in het fietsen en het ging me veel makkelijker af dan ik had verwacht, zelfs ondanks het feit dat in tegenstelling tot het platte Cambodja het terrein hier best heuvelachtig was. Ik bereikte voor het eind van de middag Chachoengsao en voelde me niet eens heel erg uitgeput. Ik ontmoette in een restaurantje een ietwat vreemde maar aardige Thaise man die me aan het eind van het gesprek uitnodigde in zijn huis in Bangkok, vroeg daarna rond naar een slaapplek en vond op die manier vrij gemakkelijk een mooi, goedkoop hotel/bungalowpark waar ik die nacht verbleef.

's Ochtends vroeg weer vroeg opgestaan omdat ik dacht dat ik nog 80 kilometer te gaan had, maar het bleek wat minder te zijn en bovenal erg makkelijk te rijden. Vroeg in de middag was ik net iets buiten het centrum en belde ik iemand waarmee ik al maanden terug via couchsurfing mee in contact was gekomen en ik had haar tevoren laten weten dat ik die dag in Bangkok zou arriveren. Couchsurfing is een site waar mensen slaaplekken voor reizigers aanbieden, waarbij je dus bijvoorbeeld op hun bank mag slapen. Ik wilde het graag een keer proberen en dit was dus een mooie kans. Maargoed, ik belde haar dus op en kreeg geen antwoord. Dan maar een sms, en ik fietste nog wat verder naar het metrostation waarvan ze eerder had gezegd dat ze daar in de buurt woonde.

Uiteindelijk na een paar uur(!) ontmoette ze me daar dan eindelijk en eerlijk gezegd bleek ze een beetje een depressief persoon te zijn. Weinig spraakzaam, niet bijzonder vriendelijk en een slecht verzorgd uiterlijk. Gelukkig bleek er nog iemand anders bij haar te logeren waar ik het een stuk beter mee kon vinden en later die avond kwam er nog een derde jongen bij waardoor het toch leuk werd. Samen gingen we naar een mall voor avondeten en daarna besloot ik maar te gaan slapen aangezien ik nog steeds in mijn fietsritme zat van vroeg opstaan en vroeg naar bed.

De dagen daarna brachten we vooral door met rondhangen in kroegen en discotheken (daar ging mijn mooie ritme!) en wat van het centrum van Bangkok zien. Waar Jay echt een perfecte gids was geweest en precies mijn reden is om zoveel mogelijk met lokale mensen in contact te komen, was Mimi (de gastvrouw) meer het tegenovergestelde, dus gingen we maar zelf op pad. Het was best lekker om weer eens in een moderne metropool te zijn als Bangkok en weer eens te doen alsof ik op vakantie was door vooral veel te feesten en te luieren.

Op een gegeven moment gaat dat toch wel weer vervelen en een van de laatste nachten ging ik gewoon weer mee maar verveelde ik me behoorlijk. Net toen ik het echt zat begon te worden had ik weer eens mooi geluk: ik zag ik een erg knappe meid met een gigantische glimlach en ze wilde met mij dansen! We hadden beiden echt een superavond en ik wist toen nog niet dat ik de komende twee maanden met haar door zou brengen!

Volgende keer (en binnenkort, echt waar!) meer geschiedenis!

Groetjes,

Jochem.