Cambodia

Sawasdee krap!

Hoop niet dat sommigen van jullie dachten dat ik mijn weblog helemaal vergeten ben. Het kost gewoon veel tijd om te schrijven en ik heb echt steeds minder fut om achyer de computer te zitten als er zoveel meer te doen is buiten. En de keren dat ik dan toch achter een computer zit reageer ik liever op de persoonlijke e-mails dan een onpersoonlijke weblog schrijven. Toch wil ik het bijhouden omdat het een mooie samenvatting/documentatie van mijn reis is, zowel voor jullie als voor mijzelf.

Dus, ik begin nu maar met schrijven en publiceer mijn bericht zonder dat het ook maar in de buurt komt van af, en zal af en toe even een kleine toevoeging schrijven wanneer ik daar tijd voor heb totdat het weer up-to date is. Vergeet dus niet af en toe te kijken, ook als je geen melding van een nieuw bericht krijgt!

Cambodia, alweer een dikke 2 maanden geleden. Gelukkig vergeet ik niet snel wat ik meemaak en heb ik mijn foto's (die ik binnenkort ook upload als ik terug in Bangkok ben, helaas werkt mijn camera niet met deze computer) als geheugensteuntje. Om jullie ook even te herinneren, het laatste wat ik schreef was dat ik de boot naar Cambodia nam na een lange nacht zonder slaap. De boottocht zelf was niet heel spectaculair, wat waarschijnlijk ook deels kwam omdat ik de helft van de tijd slapend doorbracht. Er was ook gewoon niet veel te zien, veel water en hoge oevers, iets wat ik ook al gezien had tijdens mijn motortocht door de Mekong delta.

Maarja, het was dan wel weer een stuk leuker dan wanneer ik de bus zou hebben genomen. Eenmaal in Phnom Penh, de hoodstad van Cambodia, niet ver van de grens met Vietnam, werden we met de bus opgepikt en naar het centrum gebracht. Vanuit daar zocht ik samen met wat medepassagiers een hotel en gingen we uit eten. Het was een heerlijke maaltijd, blijkbaar een typische Khmer BBQ voor maar een paar dollar. Dat was het eerste wat me opviel aan Cambodia, de Amerikaanse dollar is King en de lokale munt krijg je niet eens uit de pinautomaat. Ook was het een van de weinige goede maaltijden die ik in dat land heb gehad maar meer over beide later in dit bericht.

De volgende dag deed ik dan wat sigtseeing. Op het paleis na heeft Phnom Penh eigenlijk als bekendste bezienswaardigheden het S-21 museum en de 'Killing Fields'. Nu moeten jullie eigenlijk wat van de geschiedenis van Cambodia weten. Heel beknopt heeft in de jaren '70 (1975 was het omslagpunt) een radicale groepering genaamd de Khmer Rouge de macht gegrepen in Cambodia. Pot Pot, de leider, had als ideologie een boerensamenleving zonder technologie of wetenschap. Daarvoor zijn miljoenen mensen uit hun huizen gejaagd, gevangen genomen en/of vermoord. S-21 was de bekendste gevangenis waar duizenden mensen naartoe gebracht zijn en na een verschrikkelijke marteling naar de Killing Fields gebracht zijn en daar doodgeknuppeld werden om kogels te besparen. Ook op deze geschiedenis wil ik later nog even terug komen, maar lekker deprimerend was het dus wel om naar deze plekken te zien en de foto's van alle slachtoffers te aanschouwen, wetende dat ze op dezelfde plek als waar ik toen stond genomen zijn.

Maarja, ondanks dat zette ik toch mijn oorspronkelijke plan voor Cambodja voort. Ik had mijn motor in Vietnam verkocht zoals jullie weten en was er nog niet echt aan toe om weer zoals iedereen dat doet met de bus te gaan reizen. Als rasechte Nederlander had ik al toen ik voor de eerste keer in Saigon was het idee gekregen door Cambodja te fietsen en dat idee liet ik sindsdien niet meer los. Dus binnen een paar dagen (ik moest toch nog wachten op mijn Thaise visum) verzamelde ik alles wat ik nodig had, waaronder kaarten, een kompas, een nieuwe (kleinere) rugzak en een fiets natuurlijk met allerlei aanverwante zaken zoals lichten, een fietspomp, bandenplak, etc.

Ook nog een grappig verhaal trouwens; ik was op een gegeven moment een dag lang op zoek naar fietstassen. Dat bleek een frustrerende en uiteindelijk zinloze tijdsverspilling te zijn waarbij ik werkelijk de hele stad afzocht maar op diezelfde dag ook twee Maleisiers ontmoette in een mall. Goed, nu ontmoet ik wel vaker mensen en word ik wel vaker bij mensen thuis uitgenodigd zoals deze twee deden, een wat oudere, mollige vrouw die zich maar al te vriendelijk opstelde en flink doorpraatte en en stille iets jongere vrouw die zich voorstelden als nichten van elkaar. Toch voelde ik me ongemakkelijk en voelde ik een lichtelijk (gezonde?) wantrouw. Eenmaal in hun huis (was het dat wel?) voelde het allemaal wat vreemd, georganiseerd bijna. Ik ontmoette de man van de wat stillere vrouw en nadat we wat aten sprak hij mij op bijna fluisterende toon toe dat hij in een casino werkte en wat ik van gokken vond. Nu vind ik daar echt geen hol aan maar natuurlijk bracht ik het wat subtieler dan dat. Daarna zei hij dat hij misschien een goed idee had en het aan mij wilde laten zien. We liepen een kleiner kamertje in en de praatgrage vrouw die zichzelf Auntie nogwat noemde wilde graag meekijken. Geloof me maar, rond die tijd was ik al lang van plan me zo snel mogelijk daar uit de voeten te maken maar ik bleef beleefd. Want in dat kamertje was een bed en een tafeltje met 3 stoelen en een perfect opgesteld zilveren koffertje. Daarin bleek een Blackjackset te zitten en de man speelde dealer. Daarbij deed hij een ontzettend flauw goocheltrucje waarbij hij mij telkens vroeg welke kaart ik nodig zou hebben om van de dealer te winnen en natuurlijk gaf hij mij telkens exact die kaart. Ook deed hij het met een stem die ik alleen maar kan beschrijven als listig en vies. En ja hoor, daar kwam de aap uit de mauw; alles wat ik hoefde te doen was 500 euro aan muntjes te kopen in het casino, bij hem aan de tafel te zitten en we zouden samen duizenden verdienen. Ja, het zal wel... Binnen 5 minuten stond ik weer buiten en ondanks dat iedereen beleefd bleef was het natuurlijk wel heel duidelijk wat hier gaande was. Bang was ik niet echt maar toch wel blij dat ik weer buiten stond en van die mensen af was!

Maarja, uiteindelijk dan (zonder fietstassen of gigantische casinowinsten) toch alles bij elkaar gesprokkeld en vertrokken! Ik vond Phnom Penh sowieso geen fijne stad, veel vervelende tuk-tuk 'drivers' die je achervolgden (soms tot aan de deur van je hotelkamer aan toe!), overal armoede en viezigheid en op een meer persoonlijk front ontmoette ik er ook niet echt mensen waar ik het goed mee kon vinden op een enkeling na (die ik trouwens ook weer eens op moet zoeken in Bangkok bedenk ik me nu). Blij om weg te gaan dus, weer de weg op en dit keer geen brullende motor maar een stel trappers onder mijn reet.

De eerste dag was behoorlijk zwaar. Ik was dan ook zo stom om om 11 uur 's ochtends te vertrekken en ik kan je garanderen dat het dan behoorlijk warm is in de tropen en het word er niet koeler op naarmate de tijd verstrijkt. Toen ik eenmaal mijn doel, een dorpje 40 kilometer verderop, die dag bereikt had was ik ontzettend moe en ondanks alle zonnecreme alsnog verbrand. Ondanks dat alles zette ik de wekker toch op 1 uur 's nachts en kocht ik wat snacks in omdat die nacht Nederland in de finale speelde. Het was de eerste wedstrijd die ik alleen keek en zoals we nu allemaal weten had ik beter gewoon door kunnen blijven slapen.

De dagen daarna ging het gelukkig steeds beter. Ik begon een ritme op te bouwen waarbij ik rond 5 uur opstond, een uur later op de fiets zat en rond 8 uur stopte voor ontbijt. Daarna wanneer het te heet werd, meestal rond een uur of half 12/12 uur stopte ik voor langere tijd bij een plek met schaduw, drinken en eten zodat ik de lange wacht uit kon zitten tot het rond 3 of 4 uur ging regenen (erg voorspelbaar weer in die tijd gelukkig) en nog eens een paar uur fietste. Zo kon ik op een gegeven moment makkelijk 100 km op een dag doen en het was echt een bijzondere ervaring. Om nog even een feit op te noemen, Cambodja's bevolking bestaat voor de helft uit kinderen onder de 16. Het is geen dichtbevolkt land maar langs de weg wonen de meeste mensen en overal waar ik kwam riepen tientallen kinderen "Hello!!" en zwaaiden ze vrolijk. Het was moeilijk om op mijn tijd op de fiets niet vrolijk te zijn, al was het alleen maar daardoor. Ook overal waar ik stopte (of soms zelfs als ik aan het fietsen was en een motorrijder naast me ging rijden) waren mensen erg geinterresseerd en/of gastvrij. Het niveau van Engels verbaaste me enorm en vaker dan niet spraken de lokale mensen op zijn minst een beetje Engels. Verder bezocht ik tempels, drijvende dorpen, reed ik op een 'bambootrain' (grappig genoeg zijn die niet van bamboe gemaakt maar is het meer een vlot op wielen volgestouwd met mensen en goederen), werden mij typisch Cambodiaanse instrumenten geshowed, naar nog meer kinderen gezwaaid en nog meer tempels bezocht.

Uiteindelijk bereikte ik na een week de stad Battambang. Dit is de op een na grootste stad van Cambodia en hier besloot ik dan maar even op adem te komen met een dagje rust. Helemaal alleen kon ik mijn fiets niet laten dus besloot ik toch wat van de omgeving te verkennen, prachtig! Ook leerden wat monniken die ik in een van de tempels tegen kwam mij wat Khmer en ik leerde hen wat Engels, lachen! Vanaf Battambang nam ik dan de dag daarna met fiets en al de boot naar Siem Reap, aan de andere kant van het meer en ik zou dezelfde honderd kilometer twee keer moeten afleggen om er naartoe te moeten fietsen. Die boottocht was een stuk leuker dan de eerste waarmee ik het land binnenkwam. De omgeving was mooier, ik was een stuk beter uitgerust en heel toevallig zat op dezelfde boot een stelletje dat ik eerder in Saigon leerde kennen, toevallig!

Eenmaal in Siem Reap sprak ik af met een Australisch meisje dat ik eerder op Phu Quoc leerde kennen (en eigenlijk daarvoor al in Hanoi) en deelde samen met haar een hotelkamer (nee het was toch echt een kamer met twee bedden voordat jullie thuis illusies krijgen haha!). Siem Reap bestaat eigenlijk maar voor 1 reden en dat is het alombekende Angkor Wat. Nu is Angkor Wat maar een van de vele tempels in het reusachtige gebied met tempels genaamd Angkor. Allemaal zijn het eeuwenoude tempels gebouwd in de hoogtijdagen van het Khmer koninkrijk. De eerste dag dat ik er heen ging vond ik het maar een pretpark met overal etenstalletjes, geasfalteerde wegen, overal borden en massa's mensen. Gelukkig bleek al snel dat het allemaal zo gigantisch was dat het niet moeilijk was de mensenmassa te vermijden (vraag alleen wel aan de schoonmakers wanneer de Chinese tourgroep langskomt) en dan is wat overblijft een ongelofelijk indrukwekkend geheel.

Een paar dagen lang vermaakte ik me dus wel daar maar toch kreeg ik een ongemakkelijk gevoel op een gegeven moment en ik besefte dat ik dat al een hele tijd met me meedroeg zonder er echt bewust van te zijn. Wat was het probleem? Ik had goed en leuk gezelschap met het stelletje en Fizz (de Australische), was bij een van de wereldwonderen en voelde me kiplekker (wat wel anders was tijdens mijn eerste week fietsen door de slechte kwaliteit van het eten; meer diarreepillen gebruikt in die week dan tijdens de rest van mijn reis!). Wat was het probleem?

Toen besefte ik het me: de armoede was het probleem. Nu wil ik niet doen alsof ik een heilig boontje ben en me het leed van mensen zo ontzettend aantrek, maar ik sprak er later meer mensen over en ik was niet de enige. Het is echt anders als je op deze manier geconfronteerd wordt met armoede dan wanneer je er over leest of het op televisie ziet. Hier kun je er niet omheen, kinderen vragen je allemaal om eten, de bevolking heeft praktisch niks, ik sprak mensen die 15 dollar per maand verdienden en daar hun arme boerenfamilie mee ondersteunden die zakken rijst voor 500 riel (nog geen 10 cent) per kilo verkochten. Ja, ik snap dat dit niet het enige land ter wereld is waar armoede heerst maar die landen was ik niet in op dat moment. Ik was in Cambodia waar ik me ineens schuldig voelde voor elk biertje wat ik dronk, wetende dat er buiten mensen waren die daar eten van konden kopen. Ik ging me toen ik er meer over nadacht zelfs schuldig voelen over het feit dat ik op reis was. Duizenden euro's uitgeven, en aan wat? Plezier? Leren over de wereld? Veel van de mensen die ik om me heen zag, vooral veel kinderen, konden niet veel meer dan van dag tot dag leven. Ik herinnerde me dat ik in Phnom Penh kinderen van de straat zag eten terwijl dikke vette overheidsauto's voorbijreden. Enkele NGO medewerkers wisten me te vertellen dat praktisch elke goed uitziende auto van iemand was die bij de overheid werkte en dat Cambodia een van de meest corrupte lander ter wereld is.

Goed, het klinkt misschien overdramatisch maar geloof me maar dat ik me hoe dan ook niet prettig meer voelde daar. De depressie had me goed te pakken en al duurde het in retrospect niet lang, ik was Cambodja eigenlijk van de ene op de andere dag zat. Ik pakte mijn fiets en deed er vanaf Siem Reap anderhalve dag over om de Thaise grens over te steken, zo'n 150 kilometer verderop. Daar stond me gelukkig een supertijd te wachten en dat is ook gelijk de reden waarom ik zolang niets geschreven heb: ik wil er niet echt de tijd in steken op dit moment maar ik wil jullie natuurlijk ook niet vergeten!

Meer over Thailand later, Kim wacht nu al veels te lang dus het is tijd om te stoppen met schrijven. Jullie krijgen allemaal de hartelijke groeten!

Jochem

PS. Wat foto's geupload van mijn tijd in Cambodja. Helaas heeft sinds vanmiddag mijn camera het door een mysterieuze reden begeven en gebruik ik nu de cardreader van de computer hier. Hopelijk lukt het me snel om mijn camera te repareren, tot die tijd misschien geen nieuwe foto's!