Gekke koeien en giegelende meisjes

Hallo allemaal!

-

Het volgende bericht alweer, iets waar jullie allemaal natuurlijk naar hebben uitgekeken. Zit nu in een cafeetje in het Belmont Forum op mijn vrije dag. Afgelopen week weer veel gewerkt en vannacht ook uitgegaan. Vanaf morgen is het weer 10 dagen tot mijn volgende vrije dag dus nu even lekker nietsdoen!
-

Goed, ik was gebleven bij het dorpje ten zuiden van Prechuap. De volgende morgen stond ik zoals langzaam weer normaal werd voor mij om 5 uur op. Tas op de fiets, naar het strand en wachten op een mooie zonsopgang. Helaas geen zonsopgang omdat het lichtelijk bewolkt was. Dan maar verder fietsen, met het plan om die dag ver genoeg te komen om de dag erna Chumpon te bereiken.

-

Zonder echt veel op mijn kaart te letten fietste ik in zuidelijke richting. Het bleef de hele dag bewolkt maar ik was er maar wat blij mee omdat het niet al te heet werd en regenen deed het ook niet. Op een gegeven moment bevond ik me op kleine zandpaadjes die door bossen van palmbomen en velden liepen. Als ik geen kompas had gehad was ik totaal gedesorienteerd geweest, gelukkig kon ik bij elke kruising een goede gok maken en trapte ik stevig door, met af en toe een blik op prachtige stranden die ook bevestigden dat ik me nog langs de kust bevond.

-

Zo kwam ik na een paar uur uit op een strandje vol fel gekleurde vissersboten. Toen ik even stilstond om een paar foto's te maken, kwam er een jongetje van een jaar of 10 naar me toe op zijn eigen fietsje. Waar ga je heen, waar kom je vandaan, vroeg hij mij. Ik zeg, kom op, fiets je mee naar Kuala Lumpur? Waarop we beiden moesten lachen natuurlijk. Hij vroeg of ik al ontbeten had en toen ik zei van niet, leidde hij me naar zijn ouders die een restaurantje aan het strand bleken te hebben. Ze maakten wat eten klaar en stelden dezelfde vragen als de meeste mensen doen. Verder praatten we nog wat over Thailand, ik vertelde dat ik een Thais vriendinnetje heb gehad die me Thai leerde en dat ik vanuit Cambodja kwam fietsen. Zijn vertelden me hun namen en nog wat dingen, waarvan ik helaas de helft niet begreep (begrijp dus dat we hier alleen Thai spraken!). Ik kon hen mooi vragen waar ik nu precies was en een oudere man (de opa van het jongetje?) wees me in de goede richting.

-

Verder fietste ik over de kleine zandpaadjes die kleiner en kleiner werden. Ik fietste door een dichtbebost gebied, zag kleine huisjes met families die me vrolijk toezwaaiden of me stomverbaast aanstaarden (farang duay chakajaan! = Blanke op de fiets!) of mensen die in de velden aan het werk waren. Het grappigste voorval dat ik me nog herinner was een koe op de weg die met een lijn aan een booom vastzat. Koeien zijn toch echt vreemde beesten. Het dier keek me al vanuit de verte met wijdopengesperde ogen aan en stond stokstijf. Naast de weg lag een hond te luieren die de koe in de gaten leek te houden. Toen ik dichterbij kwam raakte de koe plotseling helemaal in paniek van mijn aanwezigheid (ik ben ook erg eng natuurlijk, groot fan van biefstuk als ik ben). De hond stond direct op en begon niet naar mij te blaffen (zoals Aziatische honden altijd maar al te graag doen) maar naar de koe. Waar dat beest seconden eerder nog rondsprong van paniek, kalmeerde hij onmiddelijk en besloot weer over te gaan naar mij aanstaren, waarbij ik besloot dat dit het moment was om maar snel verder te fietsen.

-

De oude man van eerder vertelde me waar ik precies af moest slaan maar ofwel hij had zich vergist, of ik had een fout gemaakt of simpelweg de aanwijzingen niet goed begrepen. Het weggetje liep dood na even langs een treinspoor gelopen te hebben. Ik had geen zin om om te keren, ik zou geen idee hebben waar ik de verkeerde afslaf genomen had en het treinspoor was een goede richtingaanwijzer omdat er volgens mijn kaart maar een spoor door het gebied liep. Ook hadden de mensen van eerder mij verteld waar ik me ongeveer bevond en ik besloot dat ik niet ver van een andere weg (of pad) was. Dan maar even off-road!

-

Een flink aantal struiken en velden later bevond ik me dus inderdaad weer op een weggetje. Na me even te orienteren met mijn kompas en kaart had ik een aardig idee van waar ik zou kunnen zijn en welke kant ik dan op zou moeten. Een half uurtje later wist ik uit de bochten in de weg af te leiden dat ik me inderdaad bevond waar ik dacht dat ik was, goed op weg, mooi!

-

Weer een tijdje later hoorde ik muziek in de verte. Ik besloot eens te kijken waar het om ging en ontdekte dat er een ceremonie werd gehouden langs de weg. Een heel stel wit geklede mensen dansden om een paal terwijl een paar sierlijk geklede mannen met een ritueel bezig waren. Ik maakte een paar foto's en bleef kijken, toen het afgelopen leek te zijn ontdekten een paar giegelende meisjes mijn aanwezigheid, zoals mij natuurlijk altijd overkomt riepen ze dingen als "we love you!" (maar dan in Thai, waarschijnlijk dachten ze dat ik het toch niet verstond) en tot hun grote schok besloot ik naar ze toe te komen. Ik probeerde uit te vinden waar het hele gebeuren voor was, alles wat ik er echter uit kreeg was dat het iets met de zon te maken had. De rest verstond ik niet en nu waren ze plotseling ontzettend verlegen, dikke kans dat ik de eerste blanke was die ze ooit spraken!

-

Later die dag was ik zo'n 100 kilometer verder in een klein dorpje (Bang Saphan Noi, zie ik nu op Google maps) met een ontzettend grote markt. Ik vond eerst een hotel (wederom belachelijk lage prijs voor een prima kamer) en leefde me daarna helemaal uit op de markt. Echt, als je ooit naar Thailand komt zul je zien dat de Thaie markten de beste ter wereld zijn, ik ben zelfs ondanks het urenlange fietsen per dag toch gewicht aangekomen omdat ik alle verleidingen niet kon weerstaan!

Welgevoed ging ik dan uiteindelijk naar bed, de volgende dag zou ik Chumpon bereiken om vanaf daar de boot te nemen naar mijn eerste Thaise eiland, maar daarover vertel ik de volgende keer meer!

-

Cheers!

-

Jochem