James Bond wants to buy your daughter

Hey!

Ik heb vandaag een semi-vrije dag (hoefde maar een paar uur te werken) en waarschijnlijk (wellicht dat ik nog net als vandaag gebeld word om in te vallen) de komende twee dagen vrij! Best lekker maar aan de andere kant wil ik deze laatste paar weken natuurlijk nog zo veel mogelijk geld verdienen voor de rest van mijn reis. Hoe dan ook, het geeft me onder andere mooi de gelegenheid mijn Azie verhaal verder te schrijven.

Nadat ik vertrok uit het dorpje waar ik in mijn laatste verhaal belandde, volgden een paar vrij gebeurteloze dagen. Het was mooi weer, ik trapte stevig door en uiteindelijk bevond ik me dan aan de andere kant van het land. Nouja, aan de andere kust dan. In Surat Thani (een stinkende rotstad waar je alleen wilt komen als je er zo snel mogelijk weer weg kunt gaan, wat veel gebeurt omdat vanaf hier ferries vertrekken naar een aantal bekende eilanden) besloot ik om eens de andere kust te bekijken, en dan vooral Ko Phi Phi, waar ik veel over gehoord had van andere reizigers. Eerst kwam echter Pangnga, een plaats die blijkbaar bekend stond om de steile heuvels waarin het zich bevindt. Het landschap was inderdaad erg mooi en gelukkig voor mij waren de wegen om de heuvels heen gebouwd, anders had het wel wat langer geduurd voor ik er aan was gekomen!

Eenmaal daar besloot ik een boottocht te nemen rond wat eilanden die aan de kust liggen, waaronder het bekende James Bond eiland (Man with the Golden Gun anyone?). Dat eiland was trouwens mooi, zolang je een goede fantasie hebt en de honderden toeristen kunt wegdenken. Gelukkig was het weer heerlijk en de omgeving indrukwekkend, en samen met een net getrouwd echtpaar waren we de enigen in het bootje en we konden het goed vinden. Om al die gekke toeristen konden we alleen maar lachen. Ook bezochten we nog een klein 'geisoleerd'' dorpje op een eilandje dat zwaar getroffen was door de 2004 'boxing day' tsunami. Het was best interessant, en vooral inspirerend om te zien hoe de lokale bevolking na de tsunami hun mooie, rustieke dorpje omgebouwd hebben tot een lelijk toeristen pretpark. Wat leuker was toen we met flink wat omwegen en "no, we don't want to buy your necklace/T-shirt/pearls/daughter", uitkwamen op een wat rustiger, authentieker gedeelte waar je goed kon zien hoe het voor de tsunami was. Een stuk beter, kan ik je wel vertellen.

Die avond gingen we met z'n drieen uit eten op de lokale markt en de volgende ochtend vroeg fietste ik weer verder, op weg naar Krabi. Op die route was ik trouwens voor het eerst een beetje verdwaald, ik dacht dat ik wist waar ik op de kaart was maar ineens kwam ik bij een T-splitsing die daar echt niet had moeten zijn (wat ik die T-splitsing dan ook maar al te goed duidelijk heb gemaakt). Gelukkig kon ik mijn weg na navraag bij lokale mensen weer vinden en na nog een tijdje onzekerheid dacht ik weer te weten waar ik was. Ik bleek niet te zijn waar ik was maar ik was wel in de goede richting dus ik was blij met waar ik was ondanks dat ik niet was waar ik dacht dat ik was. Was was was?

Goed, die avond arriveerde ik in Krabi, waarvan ik de volgende dag een boot nam naar Ko Phi Phi, waar ik wellicht de volgende dag over zal schrijven!

Jochem.