Van Hue tot Probleem!

Hey!

Vandaag weer wat tijd gevonden, dit keer omdat ik nadat ik in Saigon een hele hoop muziek op mn mobiel gezet heb al mijn muziek niet meer herkend werd door mijn muziekspeler. Resultaat: ik moet nu anderhalf uur wachten tot mijn muziek opnieuw gekopieerd is, vervelend (zou liever lekker mijn boek op het strand lezen) maar even nodig (ik wil al die nieuwe muziek luisteren!). Ik zit nu in iedere geval op Phu Quoc, een prachtig tropisch eiland net buiten de kust van Vietnam!

Maar goed, mijn verhaal eindigde na die verwarrende dag in Hue. De volgende dag besloot ik dat het een goed moment was om verder te trekken dus bepakte ik mijn motor, afgesproken met Thuy en Tran om vaarwel te zeggen en rond 1 uur 's middags reed ik dan de stad uit op weg naar mijn volgende bestemming, Hoi An. Na een prachtige rit langs de kust van zo'n 5 uur kwam ik daar dan aan. Jun en Ivan waren er nog dus belde ik ze op om te vragen waar ze verbleven en checkte ik daar zelf ook in. Die avond gingen we nog uit eten en dronken we een biertje, erg leuk om ze weer te zien en ik kon ook eindelijk wat van hun vragen beantwoorden omdat het allemaal nogal een mysterieus zaakje was rondom het verhaal van Anh. Overigens heb ik later op een gegeven moment nog met Thuy gesproken en ze heeft weer contact met hem gehad maar nog geen antwoorden. Ben na al die weken nog steeds razend benieuwd naar het exacte verhaal!

De volgende dag, woensdag, gingen Jun en Ivan naar een oud tempelcomplex met een halve-dagtour en ik wilde de oude stad verkennen. Wat een drukte! Naar mijn mening veels te veel blanken en veels te veel mensen die je om de twee minuten vragen of je kleren gemaakt wilt hebben (iets waar Hoi An onder andere bekend om is, maar het kan mij niet zoveel boeien). Helaas deden mijn voeten nog steeds ongelofelijk zeer dus na een uur gewandeld te hebben werd ik haast gedwongen terug naar het hotel te gaan om een pijnstiller te nemen. Ook was het ongelofelijk heet (zeker 40 graden, ik hoorde sommigen 45 zeggen) en was er geen elektriciteit in de hele stad! Nadat ik met een van de hotelmedewerkers een leuke tijd had waarbij hij mij meer Vietnamees probeerde te leren en ik hem wat Engels, kwamen Jun en Ivan terug en gingen we gezamenlijk lunchen. Om wat verkoeling te zoeken besloot ik maar naar het strand te gaan die middag waar ik niet al te lang bleef omdat er een grote storm op komst was. 's Avonds weer gezamenlijk gegeten. Geen van ons vond Hoi An echt geweldig met deze hitte en de vele toeristen waardoor je het gevoel kreeg in een attractiepark rond te lopen (er waren zelfs tickets te koop die toegang geven tot 5 bezienswaardigheden naar keuze, inderdaad een attractiepark!). Zij zaten vast aan hun open bus ticket en besloten de volgende dag naar Nha Trang te vertrekken, ikzelf wilde niets anders dan de hitte van de kust ontvluchten dus stippelde ik een route naar de bergen uit.

Donderdagochtend vertrok ik na wat onderhoud aan mijn motor gedaan te hebben zo rond 9 uur 's ochtends. Na ongeveer een half uur rijden kwam ik per heel groot toeval de Zwitserse jongen tegen die ik al een paar keer eerder in Hue en Hoi An ontmoet heb. Ik wilde hem nog bellen maar het was me totaal ontschoten, hij was namelijk ook op een Minsk op weg naar Saigon en we hadden allebei grotendeels dezelfde route in gedachten voor die dag, dus besloten we samen te rijden. Flink wat afstand gemaakt die dag, een mooie route die van heuvels tot bergen overging met een ontzettend goede weg die nauwelijks ander verkeer telde.

's Avonds een mooi hotelletje gevonden in een redelijk grote stad waar we tussen het straatvoedel ook hele vogels zagen liggen. Konden we niet weerstaan en lekker dat het was! Maar vroeg naar bed gegaan aangezien de volgende dag wel eens een lange dag kon worden, waar we zeker geen ongelijk in kregen...

Op mijn kaarten had ik namelijk een mooie route gevonden die door een nationaal park liep en daarna voor zo'n 120 kilometer door een jungle die aan Laos grensde. Het eerste gedeelte was heerlijk voorzien van een geasfalteerde weg, maar daarna veranderde het in een dirtroad met enorme gaten en modder. De omgeving was wel gigantisch mooi, ongelofelijk veel groen, meertjes, rivieren en wilde dieren. De route werd wel lastiger naarmate we verder vorderden, mijn motor kwam af en toe nauwelijks de hellingen op die we beklommen en het is best lastig om veel snelheid te maken met een slechte weg, correctie, het was meer een pad, als deze was! Maar, we leerden er steeds beter mee om te gaan en het laatste uur voor we de jungle uit waren raceten we bijna over het pad! Wat een fantastisch gevoel, hier waren die motoren echt uitermate geschikt voor! Toen we ineens weer asfalt onder onze banden hebben was ik bijna in staat het ter plekke te kussen, wat hadden we je ondanks de gave uitdaging gemist! Direct even bij een klein wegrestaurantje dat op de kruising waar het asfalt begon een welverdiende cola besteld en even uitgerust, wat was dat vet!

Niet veel later toen we weer onderweg waren, stopte er een busje naast ons toen we iemand om de weg vroegen. Een soldaat stapte uit, met een onleesbare uitdrukking op zijn gezicht. Hij pakte het kaartenboek en liep zonder veel te zeggen naar wat andere mensen. Mijn eerste reactie was dat hij misschien ons wilde helpen met de juiste weg vinden, maar daar leek het toch niet op. Hij pakte een motor die daar geparkeerd stond en gebaarde dat we hem moesten volgen, terwijl hij nog steeds mijn kaartenboek bij zich had. Na een rit van krap een minuut gingen we door een slagboom een kleine uitpost of legerbasis binnen, met prikkeldraad en al. Daar werden we meegenomen naar een klein gebouwtje waar ze ons paspoort wilden zien en de soldaat die ons geescorteerd had pleegde de hele tijd telefoontjes. Niemand sprak Engels en nadat we daar zeker een half uur zaten (een andere soldaat zat geld te tellen, wilden ze soms dat we ze omkochten? Wat hadden we uberhaupt fout gedaan?) liepen we met toestemming van die andere soldaat naar buiten om op een klein veldje uit pure verveling... te gaan volleyballen. Zelfs een van de soldaten speelde mee, bizar! Na weer een half uur kwam de soldaat met de telefoon naar buiten en had hij onze spullen doorzocht waarbij hij blijkbaar naar onze motorpapieren had gezocht, ze gevonden en tevreden was. We mochten weer gaan! Ondanks dat we er al die tijd erg kalm onder bleven voelde ik toch wel een opluchting toen we die basis uitreden!

Ongeveer een uur later werden we WEER aangehouden, dit keer door iemand die wel Engels sprak. Meteen flitste het door mijn hoofd dat die mensen van eerder vooruit gebeld hadden en dat we daarom aangehouden werden (als ze om ons motorrijbewijs zouden vragen zouden we wel eens flink in de problemen kunnen raken), maar niets bleek minder waar. Hij wilde snel ons paspoort zien, en we mochten weer doorrijden. Later in het volgende hotel concludeerde we dat we misschien in zo'n ontoeristisch gebied, vlakbij de grens zaten dat ze het heel verdacht vonden dat we daar uberhaupt waren. Dat, of de eerste soldaten die ons aanhielden wilden misschien dat we ze uit ongeduld een omkoping zouden aanbieden. Ik zal er wel nooit achter komen!

De volgende morgen moest ik wat dingen aan mijn motor laten rapareren die tijdens de wilde jungletocht afgebroken of kapot waren gegaan. De Zwitser, Michael, wilde niet wachten en zei dat hij vast vooruit zou gaan. Eigenlijk had ik geen behoefte om met zo'n iemand samen te reizen (hij maakte al vaker een ongeduldige indruk) dus nadat we gedag zeiden en ik mijn motor had laten repareren, besloot ik in omgekeerde richting te vertrekken om wat meer van de omgeving te zien en een bekend stadje, Kontum, te bezoeken. De hele dag reed ik door prachtige gebieden rond door kleine dorpjes om aan het begin van de avond in Kontum te arriveren. Ik wilde aanvankelijk proberen te regelen bij een homestay te overnachten (waar je bij een lokale familie in huis genomen wordt) maar alle reisbureaus waren gesloten omdat het weekend was en er kwam een gigantische storm aanzetten waardoor ik het grootste deel van de avond in een internetcafe doorbracht om wat mailtjes te versturen en wat informatie over de omgeving opzocht.

De volgende dag verkende ik een ander deel van de omgeving, helaas liep de weg op een gegeven moment dood (volgens mijn kaart zou er een weg moeten zijn), dus moest ik helemaal terug naar Kontum rijden en besloot vanaf dat moment op de hoofdweg te blijven en eens flink wat kilometers te maken. Mijn voeten deden nog steeds net zoveel zeer als eerst en in mijn achterhoofd maakte ik een notitie om wellicht toch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Veel meer dan motorrijden kon ik op dat moment niet dus zat ik de rest van de dag op de motor, om uiteindelijk 80 km ten noorden van Buon Ma Thuot een hotel te vinden toen het eenmaal donker was geworden.

De dag erna, een maandag, vertrok ik om 6 uur 's ochtends om mijn doel van die dag te halen: Dalat, een rustig berstadje dat bekend staat om zijn koele klimaat en prachtige omgeving. Een rit van minstens zo'n 300 kilometer van waar ik was, het klinkt niet als veel maar wat een lange rit werd dat! Het begon goed en ik maakte de eerste uren veel vooruitgang, tot ik een fout maakte. Ik wilde namelijk in plaats van de hoofdweg te volgen, die als het waren om Dalat heen cirkelde en dan pas naar de stad zelf liep waardoor je absoluut gezien een omweg van zeker 50 km zou maken, een kleinere weg nemen die door veel dorpjes liep en praktisch direct naar de stad zou lopen volgens mijn kaart. De desbetreffende weg kon ik echter niet vinden dus ik besloot wat rond te vragen onder de  lokale bevolking. Een paar mensen kwamen er niet echt uit dus ze nodigden me uit voor lunch bij hen thuis en discussieerden ondertussen hoe ik via die weg in Dalat zou kunnen komen. Ontzettend aardige mensen dus maar het verontrustte me wel wat dat zelfs lokale mensen de weg niet goed kenden.

Toch besloot ik dan na de lunch het te proberen. Het eerste half uur rijden was prachtig, zoals ik hoopte. Veel 'hilltribe' dorpjes, prachtige uitzichten en overal lachende gezichten. Toen kwam ik bij een ingestorte brug. Dat was even een tegenvaller! De rivier waar de brug overheen liep was erg smal en ondiep, en langs de brug liep soort van een zandpaadje dat naar de andere kant van de weg liep. Ik liep/strompelde (mijn voeten, weet je nog?) over dit pad naar de overkant om te kijken of het mogelijk was. Uiteindelijk concludeerde ik dat het dat inderdaad was en het leek mij een leuke uitdaging, ook had ik geen zin dat hele half uur terug te rijden.

Dus klom ik op mijn motor, ging links de weg af op het zandpaadje en concentreerde me flink, nog nooit op zo'n slecht pad gereden! De rivier door, weer omhoog naar de weg. De motor kwam vast te zitten in de modder! Ik viel er bijna af maar wist er op tijd vanaf te springen. De motor viel om en zoemde en gromde nog wat na voordat de motor afsloeg. Damn! Ik probeerde hem overeind te krijgen maar concludeerde al snel dat dat niet ging in deze modder met al die zware bagage. Dan maar de bagage er af halen! Daarna lukte het wel, kon ik hem met moeite dan toch de weg op krijgen en nadat ik mijn bagage er weer op gezet had, kon ik dan eindelijk verder rijden, het was gelukt! Helaas zag ik wel dat er een flinke storm op komst was dus deed ik alvast mijn regenjas aan.

Echt, 1 minuut nadat ik weer verder reed begon het te hozen. Wat een regenbui! De volgende minuut, sputter sputter, mijn motor begaf het. Nee! Wat was het probleem? Na wat testen en dingen proberen besloot ik dat het de 'sparkplug' (geen idee wat dat in het Nederlands is) moest zijn, verving deze met wat moeite terwijl ik helemaal doordrenkt werd van de regen en kon dan eindelijk verder gaan, gelukkig! Werkelijk, het zat me niet mee. Na weer een minuut rijden kwam ik er achter... dat het een doodlopende weg was! Ik zou weer terug moeten langs het zandpad dat waarschijnlijk inmiddels in een modderpad veranderd was, en ook de rivier zou wel eens flink groter kunnen worden als ik er te lang over deed! Niet echt een situatie waar je graag in verzeild raakt, en vanwege de kapotte brug was er ook niemand in de buurt die me zou kunnen helpen... Shit!

Goed, de voetbalwedstrijd Nederland - Slowakije begint NU dus ik wil mijn verhaal graag een andere keer voortzetten. Lekker om te eindigen met een cliffhanger, lezen jullie volgende keer maar het vervolg op dit avontuur haha!

Wens jullie allemaal het allerbeste,

Jochem