Van Hanoi tot Hue

Hallo allemaal!

Ik heb weer eens wat tijd gevonden om mijn blog up te daten, yay!

De afgelopen weken waren echt geweldig, als uit een film bijna! Het begon een beetje stroef. Marcus en ik reden maandag de 23e van mei de stad uit op onze volgepakte motoren met het idee dat we rond 4 a 5 uur a middags wel in Mai Chau zouden aankomen, onze eerste stop. Echt net buiten de stadsgrenzen stopte mijn motor ineens en reed ik dus naar de kant van de weg. We probeerden zelf het probleem op te lossen (spoedcursus motor repareren gehad) maar toen we er achter kwamen dat dat niet zou lukken, zochten we maar een mechanic. Toevallig was er vlakbij eentje (of nouja, er zijn zoveel motorgarages in Vietnam dat je het niet echt toeval meer kunt noemen) dus lieten we de motor aan die kerel over. Na een uur was hij nog niet klaar, dus Marcus belde het nummer van een mechanic dat hij van een paar andere jongens had gekregen. Die sprak vervolgens over de telefoon met de man die met mijn motor bezig was (hij sprak geen Engels), en vertelde ons dat hij wist waar hij mee bezig was.

Wij wisten niet wat het probleem was of hoe lang het zou moeten duren voor het gerepareerd zou zijn, dus waren we nog een paar uur aan het wachten. Uiteindelijk belde ik maar de jongen die mij de motor verkocht had om hem om hulp te vragen, en dan na veel gedoe kregen we het voor elkaar om rond 6 uur een andere mechanic uit Hanoi te laten komen (dat was duur maar we hadden weinig keus). Die repareerde in 20 minuten de bike, maar toen begonnen de echte problemen pas! De jongen die 6 uur lang aan mijn motor had zitten prutsen, wilde geld voor het eten en drinken dat we hadden genuttigd (logisch) en voor de tijd die hij kwijt was aan het proberen fixen van de motor (begrijpelijk ondanks dat hij uiteindelijk niets gerepareerd had). Het bedrag wat hij vroeg was echter idioot, 800.000 dong wat neerkomt op zo'n 35 euro. Nu klinkt dat misschien niet als veel voor de meesten van jullie maar begrijp goed dat dat een immens bedrag is hier in Vietnam (een kom pho, lekkere rijstnoodles, kost zo'n 7000 tot 15000 VND) en by far niet een redelijk bedrag. Een uur en veel geruzie later dreigde ik de politie erbij te halen en werden we het eens voor het bedrag van 400.000 VND, nog steeds een absurd bedrag maar we waren het allemaal zat. Ter plekke nog een hotel proberen te zoeken maar toen dat niet lukte zijn we helemaal terug gegaan naar het hostel waar we van waren vertrokken, weer teug bij af dus (we waren dan wel net buiten Hanoi maar het is een grote stad en het verkeer is een chaos!) .

De volgende dag bleek er vanalles mis met mijn motor (de afzetter had echt veel kapot gemaakt) dus waren we weer een dag kwijt aan reparaties & 30 dollar minder in de portemonnee (grappig feit: vrijwel overal zijn prijzen (ook) in US dollars aangegeven ondanks dat je altijd met Dong kunt betalen).

Woensdag vertrokken we dan eindelijk echt en wauw, wat een week was het! Mai Chau en de wegen er omheen waren onbeschrijfelijk mooi, we verbleven in een homestay 's nachts en werden 's ochtends wakker met een uitzicht dat zo uit een schilderij had kunnen komen, mensen die op de rijstvelden werken en mistige bergen in de achtergrond.

Wanneer we door bergdorpjes reden zwaaiden alle kinderen ons na (ik voelde me net de koningin op een gegeven moment, altijd terugzwaaien!), wanneer je voor langer dan 1 minuut stopte had je gegarandeerd minstens 5 mensen om je heen die je vanalles vragen, over waar je vandaan komt, waar je heen gaat enzovoort. Ook heeft mijn motor sinds die 'hell monday' op 2 losse schroeven na helemaal geen problemen meer gehad, terwijl Marcus' motor om de haverklap problemen had. Op zondag namen we in Dong Hoi een stranddag waar ik nog wat leuke mensen ontmoette en op Dinsdag gingen we vanaf Dong Ha met een tourguide die we prive ingehuurd hadden op de motoren door de DMZ, het gebied waar de heftigste veldslagen in de Vietnam (hier heet het de Amerikaanse) oorlog plaatsvonden. Machtig interessant, vooral omdat onze guide goed Engels sprak en zelf ook in de oorlog aan de kant van Zuid-Vietnam meegevochten had!

Woensdag waren we in Khe San (stond in de oorlog een grote Amerikaanse legerbasis, vlakbij de grens met Laos) waar het museum dat hiervoor opgericht was erg op de lachspieren werkte omdat het zulke duidelijke propaganda was (de winnaar schrijft de geschiedenis) voor de Vietcong / Noord-Vietnam. Volgens het musuem streed iedereen tegen de Amerikanen in de regio (niet waar hadden we van tevoren gelezen), was het hele kamp 1 grote mislukking (uiteindelijk hebben de Amerikanen de basis zelf vernietigd na de oorlog) en waren de onderschriften bij de foto's ronduit lachwekkend ("Head of the high command of Armoured Tank photographing with courageous men who killed American troop in February, 1968", om maar een voorbeeld te geven). De dag daarvoor kregen we een beetje een anti-amerika gevoel met onze tour, nu was het eerder omgekeerd omdat het allemaal zo overdreven was. Wel heel interessant dus!

Diezelfde dag splitsten we bij A'luoi op na een week (hell monday en de dinsdag erop niet meegerekend) samen gereisd te hebben. Marcus heeft een vlucht te halen op de 14e dus wisten we dat, aangezien ik er meer tijd aan wil besteden, we ergens uit elkaar moesten gaan. Ik ging naar Hue, een relatief grote stad aan de kust en Marcus ging verder over de Ho Chi Minh trail door de bergen. Die avond kwam ik dan na nog eens 3 uur rijden aan en checkte ik in bij een hotel, avond eten gehad en vroeg naar bed, de volgende dag wilde ik naar Hoi An!

Daar kwam dus niets van terecht. Toen ik de volgende morgen mijn tassen op mijn motor aan het vastmaken was, raakte ik in geprek met een Vietnamees die mijn motor aandachtig aan het bekijken was. Hij bleek Anh te heten en zelf een mechanic (sorry sorry mijn Nederlands gaat er echt op achteruit, het is Engels wat ik nu constant spreek en denk) te zijn die veel met Russische Minsks zoals de mijne werkte, en nadat hij me had laten zien waar ik een bepaald type olie kon kopen waar ik naar op zoek was, nodigde hij me uit voor mijn vertrek even wat koffie te drinken met hem en wat vrienden.

Kon geen kwaad dacht ik, dus accepteerde ik zijn aanbod. Het bleek te gezellig (ja dat kan in dit geval!) te zijn want ik besloot maar de volgende dag te vertrekken, ze nodigden met uit om 's avonds naar het park te gaan, bier te drinken en gitaar te spelen (Anh en Thuy, spreek uit Twiej, konden ook gitaar spelen/zingen) en Nhan/Chuckie (Engelse naam) zou me de stad laten zien. Vooral dat laatste was ontzettend interessant. Die jongen bleek een scootergids te zijn zoals je er honderden van ziet door Vietnam en zelf 10 jaar in een pagoda geleefd te hebben met zijn moeder omdat ze zelf geen onderdak konden betalen. Toen ik zei hoe ontzettend interessant ik dat vond bracht hij met naar een Tempel/Pagoda waar kinderen die wees zijn of waarvan de ouders de zorg niet van kunnen betalen worden opgevangen en geschoold werden door monniken, alles betaald met donaties. Echt een prachtig systeem! Daarna bracht hij me naar een andere pagoda vlak buiten de stad die niet bekend was onder toeristen en waar ook ouderen onderdak konden krijgen. De mensen waren zo vriendelijk en ze ontvingen ons als familie (Nhan kende ze goed) en het was een leuk idee dat geen enkele andere toerist hier kwam, ik had zo'n geluk dat ik Nhan ontmoet had! Die avond dus gitaar gespeeld en bier gedronken, nog zowaar een soort van optreden gedaan ook (leuk!) en Anh bood me aan mijn Minsk een flinke beurt te geven, gratis en voor niets. Dat was een te mooi aanbod om over te slaan dus ging ik er op in! Ik zou zaterdag wel vertrekken, dacht ik...

Vrijdag leerde ik nog meer mensen kennen en ik had het zo naar mijn zin! Dus, mijn plan verschoof wederom. Ik had ook het excuus dat die zaterdag een groot festival geopend zou worden dat eens per twee jaar gehouden wordt hier. Zaterdagmiddag niet veel gedaan (nieuwe mensen leren kennen waaronder een gave Maleisische gast, Ivan, waar ik het goed mee kon vinden en veel ijskoffie drinken gedronken, dat spul is zo verslavend lekker hier!), de avond was echt perfect! Twee leuke meiden leren kennen waar we de hele avond plezier mee hadden, vuurwerk gekeken van de opening en later die avond had ik met Nhan afgesproken zijn huis te bezoeken nadat hij klaar was met werk.

Nhan is echt een heel erg interessant persoon, hij geeft een beetje een simpele indruk en spreekt niet fantastisch Engels, maar hij heeft ontzettend trieste verhalen, waaronder die van hemzelf dat hij veels te weinig verdiend waardoor zijn vrouw en 8 maanden oude dochter nu ver van Hue vandaan leven bij zijn schoonmoeder omdat hij hun levernsonderhoud niet kan betalen. Ook maakt hij de indruk een ontzettend barmhartig persoon te zijn, waardoor je nog meer meeleeft met zijn verhalen.

Maar goed, ik ging naar zijn 'huis': het bleek een kille kamer op de begane grond te zijn met stenen muren, een kleine televisie, wasgoed, een mat op te slapen en een foto van zijn vrouw en kind te bevatten. We gingen wat eten en Anh belde dat hij en zijn friend ook nog wel langs wilden komen. Die friend bleek een Vietnamese meid van 19 jaar te zijn en wat was ze ongelofelijk knap! Een ontzettend lief gezicht en prachtige ogen waar je uren in zou kunnen staren. Helaas sprak ze geen woord Engels, maar ik kreeg wel mee dat toen Nhan haar een van zijn verhalen vertelde, ze ineens zo triest werd. Ik vond het echt ongelofelijk indrukwekkend dat ze zich het leed van die mensen waar Nhan over vertelde zo aantrok! Toen we naar het hostel terug liepen (Anh en zij gingen eerder naar huis en Nhan's scooter had een platte band) belde Anh of ik nog even langs kwam in zijn hotel waar hij en Susu, zoals de meid heette, langs wilde komen en aangezien het heel vlakbij mijn hostel was sloeg ik het aanbod niet af. Toen ik er eenmaal aankwam bleek er een groot hek voor de ingang van het hotel te zijn wat op slot was (dit feit gaat later nog een vervelende rol spelen) waardoor ik niet naar ze toe kon komen. Ze kwamen dus maar naar buiten en ik sprak even met Anh, maar ik kon mijn ogen maar niet van die meid afhouden! Zelf keek ze vaak verlegen weg als ik haar aankeek en die nacht dacht ik nog wel aan haar moet ik toegeven. Waarom sprak ze nou geen Engels (ik leer steeds meer Vietnamees maar echt ver kom ik er nog niet mee, het is echt honderd keer moeilijker dan Chinees!)!

Gisterenh had ik met Anh afgesproken bij hem in het hotel in te checken ipv een nacht bijboeken in mijn hostel en ik vond het moeilijk af te slaan. Ik sliep eerst een beetje uit die ochtend en toen ik wakker was had ik 3 smsjes gekregen van die meid waarin ze me bijna smeekte zo snel mogelijk te komen! Aan de ene kant vreemd, maar ik had echt het gevoel dat er wel iets tussen ons was ondanks de taalbarriere, heel verwarrend allemaal! Die dag gingen we met een grote groep, Anh, de twee meiden die we de nacht ervoor ontmoet hadden (Vy en Tran), Ivan, een Japanner die ik die dag ontmoet had genaamd Jun en Susu op een viertal motoren de stad uit op zoek naar strand en om gewoon lekker te crossen. Het was ontzettend gaaf en iedereen was in een topbui!

Die avond laat terug gekomen, nog even een bar in en toen maar met Anh en Susu terug naar het hotel gelopen. Die avond hadden Susu en ik al hand in hand gelopen en al hoefde dat niets te betekenen, ik kreeg er toch een goed gevoel bij.  Helaas hadden zij en Anh om de een of andere reden flinke ruzie in het Vietnamees dus liep ik maar een eind vooruit. Bij het hotel aangekomen baalde ik echt flink: het hek was weer gesloten! Na een tijdje zinloos naar iemand te roepen besloot ik maar over het hek te klimmen: dom! Het was zo'n 2,5 a 3 meter hoog en al makkelijk te beklimmen, bovenop zette ik mezelf zo klem dat ik alleen nog maar kon springen: ook dom! Mijn voeten doen nu nog onzettend zeer en als het morgen niet minder wordt ga ik maar naar de dokter ipv naar Hoi An, ik kan nauwelijks lopen!

Maar goed, uiteindelijk kwamen ook Suse en Anh het hotel in en al dacht ik even dat de ruzie bijgelegd was, even later barstte hij toch weer los. Geen idee waar het over ging aangezien alles in het Vietnamees was maar na ruim een uur bleek Anh toch goed de weg kwijt te zijn en besloot Susu op mijn kamer te slapen (voorheen deelden zij en Anh 1 kamer). Wat een nacht/ochtend werd dat! Ondanks dat we elkaar nauwelijks verstonden (ik had wel een paar handige woorden opgepikt in het Vietnamees, ik leer echt zoveel mogelijk!) was er zo'n sterke vonk tussen ons! Ik vond het zo bijzonder dat dat mogelijk was zonder taal, ik kreeg echt een Lost in Translation gevoel.

Helaas kwam er aan het eind van de ochtend een einde aan toen bleek dat Anh 'm gepeerd had en zonder de dingen die hij gedaan had bij Susu goed te maken, ze was ongelofelijk triest en toen later die middag de twee andere Vietnamese meiden langskwamen (die wel Engels spraken, zo gek om iemand te troosten waarmee je nauwelijks kunt praten!) bleek dat Anh echt een aantal flink getikte dingen had gedaan waarbij ik niet in details wil treden. Susu was zo onthutst dat ze besloot naar huis te gaan (ruim anderhalf uur van hier) en met hulp van mijn phrasebook hebben we gepraat en geconcludeerd dat het zinloos is iets verder te beginnen. Ik ben nog lang, lang op reis (hey, klinkt bekend in de oren toch?) en we kunnen niet eens met elkaar praten!

Dus ja, weer wat gehad en verloren binnen idioot korte tijd en het voelt vervelend maar het komt wel weer goed. Toch voelt het weer zo fout, je mag elkaar maar kunt niet samen zijn! Ik val een beetje in herhaling hier, laten we hopen dat de meiden in Cambodja spuuglelijk zijn (de Vietnamese zijn zo leuk!) ;-)

Goed, ik ben laat voor mijn afspraak bij de bar met Vy en Tran (iedereen is verder weg, Jun en Ivan zijn naar Hoi An gegaan, Susu is thuis en niemand heeft een idee waar Anh uithangt, hij heeft zijn simkaart uit zijn telefoon gehaald!).

Zoals je leest, het is bijna alsof ik een in film leef zoveel heb ik meegemaakt de afgelopen twee weken! Jullie krijgen allemaal de vriendelijke groeten ennuh voor reacties op jullie reacties check mijn vorige blogpost, onderaan tussen alle andere reacties!

Han gap blai (see you later!)! (See I'm improving!!)

Jochem