Fietsen door Thailand

Sawasdee krap!

Chai, pom yang put eek pasa Thai nit noi, oftwel; inderdaad, ik spreek nog steeds een beetje Thai. Da's ook niet erg vreemd als je bedenkt hoe lang ik uiteindelijk in Thailand ben geweest en hoe veel Thai ik wel niet gesproken heb in die tijd. Tijdens mijn fietstocht kwam ik dan ook bijna alleen Thaise mensen tegen, en dat terwijl de meeste mensen Thailand zien als een (te) toeristisch land! De fiets was volgens mij dan ook de perfecte manier om het land te zien.

Dat had ik nog niet echt door de dag nadat ik kletsnat geregend was. Veel van mijn spullen (gelukkig was dat niet heel erg veel zoals je aan mijn inpaklijst kunt zien) waren nog nat en ik voelde me nog steeds kapot van de dag ervoor. Na twee maanden per trein/bus/motor reizen en me volgevroten te hebben aan het heerlijke Thaise eten viel het fietsen weer zwaar! Aangezien ik Hua Hin al eerder gezien had met Kim zag ik er een beetje tegenop om er nog een hele dag te blijven, maar ik had weinig keus. Dat werd dus maar een lui stranddagje en een beetje herinneringen ophalen in de trand van "oh ja, dat restaurant zaten we toen!" en "hee, het hotel waar we verbleven!" tijdens een wandeltocht. Natuurlijk ook nog even mijn dagelijkse telefoongesprek met Kim gehad, waarbij ik het erg leuk vond haar te vertellen waar ik nu was.

De dag erna was het dan toch tijd om voorgoed afscheid te nemen van Hua Hin. Even op het strand de zonsopgang bekeken om daarna de tas op de fiets te binden en trappen maar! Ik was dit keer beter voorbereid dan tijdens mijn eerste tocht naar Bangkok, een kompas op mijn fietsbel en bovenal een steengoede kaart van zuid-Thailand. Ik begon met het volgen van de hoofdweg, daarna nam ik een zijweggetje, nog een zijweggetje, een paar bruggen over en voor ik het wist was ik alleen in de omgeving met niets meer dan een eindeloze weg, heuvels aan mijn rechterkant en een strakblauwe zee aan mijn linkerkant. Wauw, dit is hoe het fietsen dus ook kan zijn!

Heuveltje op met moeite, dan bereik je de top met een beetje uitzicht en ga je weer vlot de heuvel af! Een tweesprong, ga ik links of rechts? In Cambodia leiden alle aftakkingen naar een dorpje op een paar hoofdwegen na, en heb je dus weinig keus in je route. Thailand was daar echt anders in, alle (of in ieder geval meerdere) wegen leiden naar Ro... euh, Bangkok of in dit geval mijn bestemming voor die dag; Prechuap Khiri Khan (nee ik heb niet hoeven afkijken om me die naam te herinneren, echt waar!). De eerste fietsdag was vol met regen en vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Misschien maar gewoon de trein pakken vanaf nu en dan de fiets gebruiken om binnen de steden van A naar B te komen? Gelukkig zette de tweede dag dat idee aan de kant. Prachtig weer, prachtige wegen, geen verkeer en buiten de dorpjes zag ik meer apen dan mensen op de weg.

Voor ik het wist was ik ruim honderd kilometer verder en zocht ik een hotelletje in Prechuap. De dag erna ontdekte ik wat een prachtig plaatsje dit was! Het ligt aan zee in een prachtige baai met overal gifgroene heuvels en aan het eind van de baai twee grote rotsen. Vrijwel in het centrum is een grote steile heuvel met op de top een kleine tempel. Na een beklimming van zo'n 10 minuten waarbij je vooortdurend langs luierende apen loopt bereikte ik de tempel waarvan je een prachtig uitzicht hebt van de omgeving. Het leuke was ook wederom dat er niemand anders was. Ik begroette een stel monniken in de tempel, die mij een beetje verlegen terug begroetten, en verder was er niemand. Dit plaatsje was wel in mijn reisgids, maar waar waren de toeristen? Het was geen hoogseizoen, maar ik had toch op zijn minst een paar witte koppen verwacht. In plaats daarvan had ik het rijk alleen. Nouja, ik moest het rijk delen met de duizenden Thai beneden in het dorp, maar ik was zover ik dat zag de enige farang op dat moment. Het gaf een beetje een exlusief gevoel, dat van een ontdekkingsreiziger die op de fiets nieuwe plekken ontdekt. Eenzaam werd ik er (nog) niet van, ik was net twee maanden met Kim op reis geweest en ondanks dat het een fantastische tijd was genoot ik nu ontzettend van de tijd alleen met alle vrijheid om weer te doen en laten wat ik wilde.

Diezelfde dag nog besloot ik toch weer even wat verder te fietsen, niet ver omdat het al laat was maar toch even een paar kilometers maken om nog wat meer van de omgeving te zien en het mezelf de dag erna wat makkelijker te maken door alvast wat afstand tot de volgende bestemming af te snijden. Ik belandde na zo'n anderhalf uur in een dorpje aan een andere baai, de naam wist ik toen niet en nu nog steeds niet. Wel weet ik nog dat het een heerlijke plek was, ik kreeg voor 300 ($10) baht een bungalow aan zee en er was een heerlijk klein nachtmarktje waar ik mijn avondeten bij elkaar sprokkelde. Net toen ik van plan was terug naar de bungalow te gaan om de volgende dag weer vroeg te gaan fietsen, tikte iemand mij op de schouder. Ik draaide me om en zag een oudere, blanke man staan. Hij vertelde me dat hij Amerikaans was en erg verbaast een andere blanke te zien in dit dorp, en dat maakte twee van ons! Ik vertelde dat ik op de fiets door Thailand reisde en hij legde mij uit dat hij hier samen met zijn vrouw al jaren woont. Hij maakte zich druk over het nabijgelegen Prechuap Khiri Khan, dat het wellicht het nieuwe Pattaya (het toppunt van foute Thaise toeristenplekken voor de niet-ingewijden) zou worden als de nieuwe bootverbinding met dit oord zou komen. We praatten nog wat meer en ondanks dat het geen erg lang gesprek was, vond ik het toch fijn om weer voluit Engels te spreken in plaats van Thai of gebroken Engels!

~

Inderdaad alweer het volgende bericht, goed he? Ik ga nu weer even fietsen, niet door Thailand maar door Perth ditmaal. Even de stad in, een koffie drinken en dan naar werk!

La kawn!

Jochem