Katstad
6 september 2011 - Shire of Carnarvon, Australië
Katstad
Apah kabar?
Mijn eerste morgen in Kuching werd ik redelijk vroeg wakker en nam dus maar mijn tijd met het ontbijt, dat inbegrepen was voor de wereldschokkende prijs van 3 euro per nacht. In de lobby/eetkamer kwam ik in gesprek met een man in de vijftig genaamd Piet wie ook Nederlands bleek te zijn. Het was een makkelijke prater en al snel hadden we het over van alles. Hij bleek zelf ook fervent fietser te zijn (typisch Nederlands zou ik zeggen) en had net door Nepal gefietst! Even later toen we net opzochten wat er in Kuching te beleven kwam er een andere gast de lobby in, en voegde zich bij het gesprek. Haar naam was Melissa, een Chinees-Maleisisch meisje van rond mijn leeftijd. Ze bleek al een paar maanden in Kuching gewoond te hebben en zat nu in het hostel omdat ze net ontslag genomen had van haar baan hier. Piet en ik nodigden haar uit om mee te gaan naar het Orang Utan reservaat net buiten de stad en even later zaten we met z'n drieën in de bus.
Eenmaal in het reservaat liepen we eerst zelf wat rond, we zagen geen Orang Utans maar we konden ze wel horen. Een uur later was het echter voedingstijd en waren ze ineens overal! De opzichters vertelden ons dat we wellicht ook een moeder met een jonkie zouden kunnen zien en inderdaad, niet veel later kwam ze met het kleintje op de rug aangelopen. De bezoekers liepen allemaal achter haar aan om foto's te maken en zelf deed ik dat ook maar al te graag; het was echt een prachtig beeld, zo dichtbij!
Toen we weer terug wilden gaan raakten we een beetje in de war met de busroutes en wachtten we op een gegeven moment bij een busstop waar blijkbaar geen bus meer zou stoppen, zoals een vriendelijke automobilist ons vertelde. Deze man bracht ons uit eigen initiatief vervolgens naar de goede bushalte, dit was de eerste maar zeker niet de laatste keer dat de vriendelijke mensen van Sarawak ons een lift zouden geven.
Diezelfde avond leerde ik de paar mensen die voor het hostel werkten wat beter kennen. Het was een best klein hostel wat het wat intiemer maakte dan de meeste andere plekken waar ik tot dan toe verbleven was en dat beviel wel. Naast dat het gezellig was gaven ze ons ook flink wat tips voor de omgeving en de rest van Borneo en al snel was de beslissing gemaakt om de volgende dag met Piet, Melissa en twee Britse meisjes naar het Bako national park te gaan, niet ver buiten de stad.
Een bus en een bootreis later waren we er dan, ter plekke bij het hoofdkwartier accommodatie geboekt en daarna direct de jungle in. We werden een simpel kaartje gegeven en er waren duidelijke paden dus het was makkelijk de weg te vinden. Het was erg heet die dag en de hoge vochtigheid maakte het niet makkelijker, toch liepen we stevig door en zagen vreemde apen met een maffe neus die alleen op Borneo voorkomen, en na een tocht van ruim een uur kwamen we uit bij een prachtig verlaten strand waar we lunchten en vervolgens weer terugliepen.
Aan het begin van de avond kwamen we terug en na een douche aten we wat simpel avondeten in het enige restaurantje, maar we waren nog niet uitgejungled. Toen de avond eenmaal was gevallen besloten we een nachtwandeling met een gids te maken. Het was pikkedonker in de jungle maar overal was lawaai van dieren en gelukkig kregen we goede zaklampen. Tijdens de 1 uur durende tocht zagen we veel kleine beesten maar helaas op een enkel geval na (een soort koala met lichtgevende ogen, ook een dier uniek voor Borneo waarvan ik de naam vergeten ben) geen grotere beesten. Tenminste totdat we terug bij onze hutjes kwamen: er zaten zo'n vier grote, gifgroene slangen in de bosjes vlak voor de deur. We maakten wat foto's en de gids vertelde ons dat dit een van de meest giftige slangen in Borneo was, maar geen gevaar nu, ze slapen. Leuk om te weten dat die beesten vlak voor de deur liggen te wachten op ons, ze wisten vast niet dat wij al buiten waren!
De volgende morgen begonnen we aan een langere tocht die ons ook over wat heuvels voerden. Het was moeilijk lopen voor mij omdat ik geen schoenen had en het dus met mijn teenslippers moest doen, wat niet echt ideaal schoeisel is voor een jungletocht. Al snel liepen de andere drie (Piet, Melissa en een Portugese jongen die zich eerder die ochtend bij ons gevoegd had) ver vooruit en liep ik traag maar gestaag in m'n uppie over het glibberige pad vol met uitstekende boomwortels. Het was niet makkelijk met die teenslippers en daarbovenop was het heet en vochtig en voor ik het wist was ik nat van het zweet. Zelf had ik geen rugzak bij me en dus ook geen water, net toen ik echt dorst begon te krijgen stond Melissa gelukkig op me te wachten met een fles water in de hand. Samen liepen we verder tot we na een ruime tijd de anderen tegenkwamen bij een stel watervallen en ponden. We besloten hier te lunchen en even later waren we ook aan het zwemmen in het pikzwarte water. Met nieuwe energie van het eten en het verkoelende water begonnen we aan de terugtocht, ditmaal bleven we allemaal in één groep en liepen we wat langzamer. Het was al ver in de middag toen we terug kwamen bij het hoofdkwartier en na een douche begonnen we aan de terugreis naar Kuching.
Wederom een boot, busreis en wat lopen later waren we terug bij Tracks B&B, ons gezamenlijke verblijf. Die avond zaten we weer na het diner met z'n allen in de piepkleine lobby, Melissa had een ukelele (een mini gitaar met 4 snaren en een 'hawaiian' geluid) en verder waren er nog twee gitaren die iedereen mocht gebruiken. De mensen van de receptie deden ook gezellig mee en we hadden zo een groepje van zo'n 10 mensen waarmee we muziek maakten, rijstwijn dronken en veel praatten. Ik praatte met Henry (de eigenaar) en Melissa over reizen door de rest van Borneo, hopend dat ik wellicht wat tips kon krijgen. Toen Henry hoorde dat Melissa van plan was de rest van haar tijd in Kuching door te brengen, stelde hij voor dat ze met mij mee kon gaan. Ze dacht er even over na maar al snel hadden we afgesproken de volgende dag samen te reizen.
Apah kabar?
Mijn eerste morgen in Kuching werd ik redelijk vroeg wakker en nam dus maar mijn tijd met het ontbijt, dat inbegrepen was voor de wereldschokkende prijs van 3 euro per nacht. In de lobby/eetkamer kwam ik in gesprek met een man in de vijftig genaamd Piet wie ook Nederlands bleek te zijn. Het was een makkelijke prater en al snel hadden we het over van alles. Hij bleek zelf ook fervent fietser te zijn (typisch Nederlands zou ik zeggen) en had net door Nepal gefietst! Even later toen we net opzochten wat er in Kuching te beleven kwam er een andere gast de lobby in, en voegde zich bij het gesprek. Haar naam was Melissa, een Chinees-Maleisisch meisje van rond mijn leeftijd. Ze bleek al een paar maanden in Kuching gewoond te hebben en zat nu in het hostel omdat ze net ontslag genomen had van haar baan hier. Piet en ik nodigden haar uit om mee te gaan naar het Orang Utan reservaat net buiten de stad en even later zaten we met z'n drieën in de bus.
Eenmaal in het reservaat liepen we eerst zelf wat rond, we zagen geen Orang Utans maar we konden ze wel horen. Een uur later was het echter voedingstijd en waren ze ineens overal! De opzichters vertelden ons dat we wellicht ook een moeder met een jonkie zouden kunnen zien en inderdaad, niet veel later kwam ze met het kleintje op de rug aangelopen. De bezoekers liepen allemaal achter haar aan om foto's te maken en zelf deed ik dat ook maar al te graag; het was echt een prachtig beeld, zo dichtbij!
Toen we weer terug wilden gaan raakten we een beetje in de war met de busroutes en wachtten we op een gegeven moment bij een busstop waar blijkbaar geen bus meer zou stoppen, zoals een vriendelijke automobilist ons vertelde. Deze man bracht ons uit eigen initiatief vervolgens naar de goede bushalte, dit was de eerste maar zeker niet de laatste keer dat de vriendelijke mensen van Sarawak ons een lift zouden geven.
Diezelfde avond leerde ik de paar mensen die voor het hostel werkten wat beter kennen. Het was een best klein hostel wat het wat intiemer maakte dan de meeste andere plekken waar ik tot dan toe verbleven was en dat beviel wel. Naast dat het gezellig was gaven ze ons ook flink wat tips voor de omgeving en de rest van Borneo en al snel was de beslissing gemaakt om de volgende dag met Piet, Melissa en twee Britse meisjes naar het Bako national park te gaan, niet ver buiten de stad.
Een bus en een bootreis later waren we er dan, ter plekke bij het hoofdkwartier accommodatie geboekt en daarna direct de jungle in. We werden een simpel kaartje gegeven en er waren duidelijke paden dus het was makkelijk de weg te vinden. Het was erg heet die dag en de hoge vochtigheid maakte het niet makkelijker, toch liepen we stevig door en zagen vreemde apen met een maffe neus die alleen op Borneo voorkomen, en na een tocht van ruim een uur kwamen we uit bij een prachtig verlaten strand waar we lunchten en vervolgens weer terugliepen.
Aan het begin van de avond kwamen we terug en na een douche aten we wat simpel avondeten in het enige restaurantje, maar we waren nog niet uitgejungled. Toen de avond eenmaal was gevallen besloten we een nachtwandeling met een gids te maken. Het was pikkedonker in de jungle maar overal was lawaai van dieren en gelukkig kregen we goede zaklampen. Tijdens de 1 uur durende tocht zagen we veel kleine beesten maar helaas op een enkel geval na (een soort koala met lichtgevende ogen, ook een dier uniek voor Borneo waarvan ik de naam vergeten ben) geen grotere beesten. Tenminste totdat we terug bij onze hutjes kwamen: er zaten zo'n vier grote, gifgroene slangen in de bosjes vlak voor de deur. We maakten wat foto's en de gids vertelde ons dat dit een van de meest giftige slangen in Borneo was, maar geen gevaar nu, ze slapen. Leuk om te weten dat die beesten vlak voor de deur liggen te wachten op ons, ze wisten vast niet dat wij al buiten waren!
De volgende morgen begonnen we aan een langere tocht die ons ook over wat heuvels voerden. Het was moeilijk lopen voor mij omdat ik geen schoenen had en het dus met mijn teenslippers moest doen, wat niet echt ideaal schoeisel is voor een jungletocht. Al snel liepen de andere drie (Piet, Melissa en een Portugese jongen die zich eerder die ochtend bij ons gevoegd had) ver vooruit en liep ik traag maar gestaag in m'n uppie over het glibberige pad vol met uitstekende boomwortels. Het was niet makkelijk met die teenslippers en daarbovenop was het heet en vochtig en voor ik het wist was ik nat van het zweet. Zelf had ik geen rugzak bij me en dus ook geen water, net toen ik echt dorst begon te krijgen stond Melissa gelukkig op me te wachten met een fles water in de hand. Samen liepen we verder tot we na een ruime tijd de anderen tegenkwamen bij een stel watervallen en ponden. We besloten hier te lunchen en even later waren we ook aan het zwemmen in het pikzwarte water. Met nieuwe energie van het eten en het verkoelende water begonnen we aan de terugtocht, ditmaal bleven we allemaal in één groep en liepen we wat langzamer. Het was al ver in de middag toen we terug kwamen bij het hoofdkwartier en na een douche begonnen we aan de terugreis naar Kuching.
Wederom een boot, busreis en wat lopen later waren we terug bij Tracks B&B, ons gezamenlijke verblijf. Die avond zaten we weer na het diner met z'n allen in de piepkleine lobby, Melissa had een ukelele (een mini gitaar met 4 snaren en een 'hawaiian' geluid) en verder waren er nog twee gitaren die iedereen mocht gebruiken. De mensen van de receptie deden ook gezellig mee en we hadden zo een groepje van zo'n 10 mensen waarmee we muziek maakten, rijstwijn dronken en veel praatten. Ik praatte met Henry (de eigenaar) en Melissa over reizen door de rest van Borneo, hopend dat ik wellicht wat tips kon krijgen. Toen Henry hoorde dat Melissa van plan was de rest van haar tijd in Kuching door te brengen, stelde hij voor dat ze met mij mee kon gaan. Ze dacht er even over na maar al snel hadden we afgesproken de volgende dag samen te reizen.
Wat leuk dat je het nog steeds erg naar je zin hebt daar in Azië! Je bent al zo lang onderweg. In september 2012 ga ik hoogstwaarschijnlijk op studiereis naar China, dus als je dan daar nog bent moeten we meeten :P
Groeten uit Nederland,
Ray